De Fransen zijn erg trots op hun produits de terroir, oftewel de regionale producten. Op lokale markten staan altijd wel boeren die hun eigen verbouwde producten zelf aan de man brengen. De Fransen geven erg om eten en hechten er grote waarde aan om te weten waar de ingrediënten voor de maaltijd vandaan komen. Ook op de markten in de grote steden staat over het algemeen bij de producten beschreven uit welke regio ze afkomstig zijn.

Dat er tegenwoordig voedsel in overvloied is, is een zegen. Maar daar op een verantwooerde manier mee omspringen, is nog niet zo eenvoudig. Misschien kan 'De Elisabeth', een heruitgave van een oud kookboek, daarbij een handje helpen.

En nu is daar de Stamppotbijbel. Van Werner Drent. En raad eens wat? Een juweel. Ook die oude vertrouwde maar daarnaast heel veel nieuwe gerechten. Vraag maar aan Sinterklaas of Zwarte Piet die in je schoentje wil stoppen.

Afgelopen zaterdag in de Volkskrant.

In mijn familie werd altijd heel veel gekookt. Alle familiefeesten bestonden uit grote diners, zodra er iets te vieren viel gingen we de keuken in. Mijn moeder nam me vroeger in Parijs altijd mee boodschappen doen. Ik was een beetje een zwak jongetje toen ik klein was en mijn moeder was altijd in de buurt.

Ik heb leren koken met een plank en een mes, oké, een pan was ook wel handig maar eigenlijk is dat alles wat je in de keuken nodig hebt. Nu lijkt het soms alsof keukens een soort laboratoria zijn waar wetenschappers hun werk doen. Terwijl het voor mij echt een ambacht is waarbij met de handen wordt gewerkt. Al het gereedschap wat nu in veel keukens aanwezig is hebben we echt niet nodig om lekker te kunnen koken. Een keuken vol met technologie vind ik niet fijn werken. Je ziet de laatste tijd ook schoorvoetend dat oude technieken weer meer en meer de overhand krijgen.

Het lijkt net of ze ruzie hebben, zo verhit en vol passie gaat het eraan toe. Dat komt omdat dé Italiaanse keuken eigenlijk niet bestaat. Italië bestaat als staat pas sinds 1870, daarvoor was het een ratjetoe van landen en kleine staatjes. Maar wat dit bijeengeraapte zootje deelde, was een culinaire traditie. Recepten die van moeder op dochter werden overgedragen. Elke streek, elk dorp en iedere familie heeft zijn eigen tradities, en o wee als je die in twijfel trekt.

Dat vroeg mijn kookgrage moeder mij vroeger weleens. ‘De Italiaanse’, antwoordde ik steevast. Als kind leek mij deze keuken met pizza, pasta en goddelijke gelato eentje die nooit zou gaan vervelen. Nu, enkele decennia later, zou ik dit antwoord niet meer zo geven. Ik kook de hele wereld over. Soms heb ik zin in paella, soms in pittige saté’s, soms in stevige Marokkaanse troostsoep. Hoewel ik nog steeds dol ben op Italiaans eten, is er zoveel meer bij gekomen. Het zijn gerechten en smaken die ik voor geen goud zou willen missen.